GROUPE PAVIA
PAVIAGROEP

Federale kieskring
Circonscription fédérale

Persreacties · Réactions de presse

Downloadable selection of reactions to the press conference of 14/02/2007

Ter Zake (VRT TV, 14/2/07) Kris Deschouwer + diverses réactions

Matin Première (RTBf, 15/2/07, 7h40-8h et 8h40-9h)

Kris Deschouwer & Philippe Van Parijs + questions d'auditeurs

Face à l'Info (RTBf radio, 16/2/07, 18h15-19h)

Jacques Gevers et Christian Laporte

WEB-POLL LINK

Knack, Pro & contra “Moet er een federale kieskring komen?”

NEWSPAPERS (TEXT BELOW WHEN AVAILABLE)
with our thanks for their contribution to a well-informed and open debate

BELGA

Paviagroep wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

Circonscription fédérale: Open VLD pas contre

Paviagroep wil nationale kieskring: « voorstel niet realistisch » (CD&V)

Circonscription fédérale: « a priori favorable » (PS), « positif » (cdH)

Circonscription fédérale: Ecolo soutient la proposition

BRUSSEL DEZE WEEK

Professoren pleiten voor « Belgische » stem

DE GAZET VAN ANTWERPEN

Nationale kieskring voor 15 Kamerleden

DE MORGEN

Enkel Open Vld ziet brood in nationale kieskring

DE STANDAARD

Vijftien toppolitici federaal verkiezen

Pavia-groep wil 15 echte federale politici.

De Vlaamse partijen zeggen beleefd ,,niet ja'' tegen het Pavia-voorstel. Vlaams Belang en N-VA wijzen het af: ze zien geen reden om het federale niveau te versterken.

Denktank wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

Leuk, maar te laat

Eén kieskring voor het hele land?

DE TIJD

Politicologen voor federale kieskring

GRENZ ECHO

Nationaler Wahlkreis findet größere Zustimmung in Wallonie als in Flandern

Intellektuelle fordern »föderale Abgeordnete«

HET BELANG VAN LIMBURG

Federale kieskring

Nationale kieskring is niet meer dan een intellectuele denkoefening

HET LAATSTE NIEUWS

Opnieuw nationale kieslijsten? Partijen schieten idee af

België, de halve democratie

HET NIEUWSBLAD

Paviagroep wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

LA LIBRE BELGIQUE

Des députés „belges » ? Le groupe „Pavia » précise sa proposition d‚une circonscription unique pour une partie de la Chambre.

Une formule « pas très adaptée » à la réalité ?

L'ECHO

Une circonscription unique pour redynamiser le fédéralisme

LE SOIR

Le groupe Pavia présente son projet de circonscription fédérale

Prononcez « Pavia », à l'italienne...

LE VIF/L’EXPRESS

Voter pour Verhofstadt en Wallonie ?

Des embûches sur le chemin

METRO

«Vlamingen en Walen moeten op elkaar kunnen stemmen»

Voter pour l'autre communauté

Une circonscription fédérale à la Chambre?

N-VA-NIEUWS

N-VA verwerpt federale kieskring

THE BULLETIN

Let’s have national MPs say academics

VERS L'AVENIR

Des universitaires sortent du bois. Quinze " gros bras " dans l'arène belge ?

BELGA, 14.02.07

Paviagroep wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

(BELGA) = De universitaire denktank Pavia stelt voor om 15 van de 150 kamerleden in een federale kieskring te laten verkiezen. Dat betekent dat zowel Vlamingen als Franstaligen op nationale kandidaten kunnen stemmen. Het nieuwe systeem moet een band creëren tussen federale politici en de bevolking, luidt de redenering.

De Pavia-groep bestaat uit een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van alle Belgische universiteiten. Het gaat onder meer om de politicologen Kris Deschouwer (VUB), Lieven Dewinter (KUB), Stefaan Walgrave (UA) en Carl Devos (UGent).

Zij stellen vast dat België de enige federale staat ter wereld is waar geen band bestaat tussen de federale besluitvorming en de bevolking. Alle federale ministers en de premier moeten nu slechts aan één taalgroep verantwoording afleggen, terwijl ze een beleid voeren voor iedereen. "Dat is nochtans een elementaire democratische regel", stelde Kris Deschouwer woensdag op een persconferentie.

Daarom stelt de Pavia-groep voor een nationale kieskring in het leven te roepen waaruit 15 kamerleden worden verkozen. De 135 resterende zetels worden verdeeld in de provinciale kieskringen.

Om het taalevenwicht te behouden, voorziet het voorstel 9 nationale zetels voor Nederlandstaligen en 6 voor Franstaligen. Dat moet niet enkel de vrees van de Franstalige politici wegnemen dat ze er bekaaider gaan van afkomen, maar is ook een antwoord op de terughoudendheid die zou kunnen leven bij de bevolking. Die zou immers kunnen redeneren dat een stem voor een anderstalige kandidaat de eigen gemeenschap zou kunnen schaden.

Wie op de nationale lijsten gaat staan, kan dus campagne voeren over het hele land en kan dus verantwoording afleggen aan alle Belgen. Dat verhoogt de democratische legitimatie en kan een federale dynamiek op gang brengen, is de redenering. De invoering van nationale kandidaten kan ook gevolgen hebben voor de keuze van de eerste minister, geven de profs toe.

Wie met een tweetalige lijst op de proppen komt, mag overigens 15 kandidaten op de lijst zetten. Voor de eentalige lijsten zijn er dat maar 9 (N) of 6 (F). Het voorstel maakt ook lijstverbindingen mogelijk.

De nationale kandidaten mogen ook in de provinciale kieskringen opkomen. De burger kan twee stemmen uitbrengen voor de Kamer: één voor provinciale en één voor nationale kandidaten.

Om het systeem te realiseren, moet de grondwet op twee plaatsen gewijzigd worden. De Pavia-groep hoopt in elk geval dat het debat wordt gevoerd over het voorstel en dat de federale politici met dit systeem ook eens over de taalgrens gaan kijken. "Wie nu het andere landsgedeelte eens goed beledigt, wordt daar sterker van. Dat is pervers", dixit Deschouwer.

BELGA, 14.02.07

Circonscription fédérale: Open VLD pas contre

(BELGA) = "Open VLD" est prêt à entamer le débat sur la proposition du groupe Pavia concernant une circonscription électorale fédérale. Ce principe fait d'ailleurs partie de la série de pistes lancées la semaine dernière par le parti dans la perspective d'une réforme de l'Etat.

Il ressort des travaux sur la réforme des institutions menés par les libéraux flamands et ouverts que s'ils souhaitent le transfert aux Régions d'un certain nombre de compétences encore fédérales et s'ils jugent impossible l'existence de partis nationaux, ils ne repoussent pas en revanche l'idée d'un Sénat des entités fédérées, comprenant des représentants fédéraux, donc élus dans des circonscriptions de niveau fédéral. Un principe dont ils veulent bien parler, disent-ils..

BELGA, 14.02.07

Paviagroep wil nationale kieskring: « voorstel niet realistisch » (CD&V)

(BELGA) = CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen is niet te vinden voor de invoering van een nationale kieskring, zoals de Pavia-groep woensdag voorstelde. "Zo'n kieskring beantwoordt niet aan de realiteit van ons land", verklaarde hij in de wandelgangen van het parlement.

Volgens Vandeurzen is het voorstel niet realistisch. De politieke partijen zijn onderverdeeld per taalgebied, laten we ook de kieskringen zo organiseren, meent hij.

De CD&V-voorzitter wijst erop dat de Vlaamse kiezers niet enkel de Vlaamse regering kunnen beoordelen, maar ook de compromissen die op het federale niveau worden afgesloten.

"We zitten nog met een arrest van het Abritragehof over één kieskring (het arrest over Brussel-Halle-Vilvoorde, nvdr) en kunnen zelfs dat nog niet regelen. Dit beantwoordt niet aan de realiteit van ons land", besluit Vandeurzen.

BELGA, 14.02.07

Circonscription fédérale: « a priori favorable » (PS), « positif » (cdH)

(BELGA) = "Nous sommes a priori favorables à l'initiative. D'ailleurs nous sommes favorables à toutes les initiatives qui visent au renforcement de la cohésion nationale", commentait-on mercredi au PS à propos de la proposition du groupe PAVIA.

L'initiative d'une circonscription fédérale pourrait encourager des personnes du nord et du sud du pays à défendre un même projet des deux côtés de la frontière linguistique et d'être fières de défendre des idées qui sont favorable à la fois aux flamands, aux wallons et aux Bruxellois, ajoutait-on.

On soulignait toutefois que quelques élus désignés sur la base d'une circonscription fédérale ne constitue pas une garantie pour empêcher les avancées qui remettraient en cause la solidarité et on faisait remarquer que les idées nationalistes sont d'ailleurs présentes au sein même des partis traditionnels flamands notamment via leurs alliances avec des formations nationalistes.

Les socialistes francophones insistent encore sur le fait que la proposition ne doit pas empêcher une réflexion plus approfondie sur la réforme du bicaméralisme et plus spécialement sur la mise en place d'un Sénat des Régions qui peut lui aussi être un élément important de dialogue.

A ce propos, on rappelle au PS l'accord de 2002 dit de renouveau politique. "Cet accord reste toujours pour nous la base d'une discussion sur la réforme du Sénat", précisait encore la porte-parole du parti.

Melchior Wathelet, chef de groupe cdH à la Chambre, s'est pour sa part dit "très positif sur le principe" de l'élection d'une partie des députés sur la base d'une circonscription fédérale. "Cela obligerait d'aller à la rencontre de l'autre et permettrait à chacun d'expliquer son point de vue", a-t-il encore commenté.

"Ik wil een BV worden", dit-il ajoutant qu'actuellement il n'a aucun intérêt électoral à aller s'expliquer en Flandre. La réforme lui en donnerait un.

BELGA, 14.02.07

Circonscription fédérale: Ecolo soutient la proposition

(BELGA) = Ecolo a manifesté mercredi son soutien à la proposition du groupe PAVIA de créer "un espace de débat politique fédéral, à travers l'élection d'une partie des parlementaires fédéraux au sein d'une circonscription à l'échelle de la Belgique".

"L'intervention récente du premier ministre au Palais a rappelé que l'approche des élections législatives risque de mobiliser à nouveau l'énergie de certains acteurs autour de discussions institutionnelles et de propositions tendant davantage à affaiblir l'Etat fédéral et la cohésion du pays qu'à les renforcer, ceci alors que les défis se situent d'abord au niveau du climat et du bien-être de nos concitoyens", notent les Verts dans un communiqué.

Et d'ajouter que "la dynamique centrifuge repose essentiellement sur l'absence d'une opinion publique organisée à l'échelle nationale vu que, sur le plan électoral, les mandataires fédéraux n'ont de comptes à rendre qu'à leur seule communauté. Ainsi, dans notre pays, le premier ministre lui-même ne fonde sa légitimité qu'au plus sur une communauté".

Dans ce contexte, Ecolo estime absolument fondamental de moderniser l'Etat fédéral afin de le renforcer, à travers une circonscription électorale belge et un Sénat des Communautés et des Régions.

Le parti rappelle qu'il a déposé une proposition de révision de la Constitution allant en ce sens puisqu'elle organise notamment l'élection de 50 députés par l'ensemble des électeurs du pays et fait passer le nombre de député 150 à 200 membres. .

DE GAZET VAN ANTWERPEN, 15.02.07

Nationale kieskring voor 15 Kamerleden

De tweetalige universitaire denktank Pavia stelt voor om 15 (9 Nederlandstalige en 6 Franstalige) van de 150 Kamerleden in een federale kieskring te laten verkiezen. Dat betekent dat zowel Vlamingen als Franstaligen op nationale kandidaten kunnen stemmen. Het nieuwe systeem moet een band creëren tussen federale politici en de bevolking, luidt de redenering. CD&V en sp.a-Spirit vinden het niet realistisch. Het VB noemt het een "B-H-V in het kwadraat". Alleen Open Vld is bereid tot een debat.

DE MORGEN, 15.02.07

Enkel Open Vld ziet brood in nationale kieskring

Denktank Paviagroep wil betere band tussen de federale besluitvorming en de bevolking creëren

Brussel l De denktank Paviagroep heeft zijn concreet plan voor een federale kieskring voorgesteld. Vijftien Kamerleden zouden door heel België verkozen moeten worden. Alleen Open Vld ziet wel iets in het voorstel.

Door Liesbeth Van Impe

Volgens de Paviagroep, een samenwerking van academici uit alle Belgische universiteiten, zou een federale kieskring een eigen dynamiek op gang kunnen brengen en de democratische legitimiteit verhogen. Vandaag moet immers geen enkele politicus verantwoording afleggen in het hele land. "Je ziet zelfs het perverse effect dat een politicus zich bij zijn eigen kiezers populair kan maken door de andere landshelft te schofferen", zei politoloog Kris Deschouwer (VUB).

Van de 150 Kamerleden zouden er volgens het voorstel vijftien verkozen worden in een federale kieskring. De 135 anderen worden, net als nu, verkozen in provinciale kieskringen. Elke burger krijgt twee stemmen: één voor de nationale lijst en één voor de provinciale lijst. Politici kunnen zich op beide lijsten kandidaat stellen.

Het is niet de bedoeling de delicate machtsverhoudingen in de Kamer te wijzigen: de vijftien federaal verkozenen zouden uit negen Nederlandstalige en zes Franstalige politici bestaan. Tussen de lijsten zijn verbindingen mogelijk, maar niet noodzakelijk.

"Het mag dan wel Valentijn zijn, dit is geen liefdesverklaring aan België", verduidelijkte Deschouwer nog. De Paviagroep wil enkel een betere band tussen de federale besluitvorming en de bevolking creëren, zoals dat in andere federale staten via nationale partijen of een president gebeurt. De groep zocht bovendien een instrument dat zo weinig mogelijk ingrijpt in de huidige toestand en dus niet zo radicaal is als bijvoorbeeld een rechtstreekse premierverkiezing. Om de federale kieskring te realiseren, moeten twee artikelen in de grondwet veranderd worden.

Tal van individuele politici uit verschillende partijen lieten de voorbije maanden verstaan het idee van een federale kieskring niet geheel ongenegen te zijn. De officiële partijreacties waren gisteren echter vooral afwijzend. Alleen Open Vld wil "het debat aangaan" en opperde eerder al een soortgelijk idee voor de Senaat.

Volgens CD&V gaat het voorstel in tegen de Belgische logica en ook sp.a ziet het niet zitten. "Het is een interessante intellectuele oefening", geeft voorzitter Johan Vande Lanotte toe, die in zijn doctoraat de problematiek al bestudeerde. Maar uiteindelijk dreigt het de communautaire verhoudingen enkel nog meer op scherp te stellen. "De enige keer dat we in het naoorlogse België één kieskring hadden, was met het referendum over de koningskwestie. Daarna hebben we geleerd compromissen te sluiten."

DE STANDAARD, 15.02.07, p. 4

Vijftien toppolitici federaal verkiezen

Guy Verhofstadt, Yves Leterme, Freya Van den Bossche ook bij de Franstalige kiezers stemmen laten ronselen, en Elio Di Rupo, Didier Reynders en Michel Daerden in Vlaanderen. Is dat een goed idee?

ALLE partijen en politici denken vandaag in functie van hun landsdeel. Hoe bozer de kiezers aan de andere kant van de taalgrens zijn op hen, hoe beter soms. Zo komt het federale belang in het gedrang. Goed bestuur op federaal niveau wordt dan erg moeilijk. Erg democratisch is het ook niet dat de Vlaamse kiezer geen enkele mogelijkheid heeft om Franstalige politici die hem federaal besturen, te straffen of te belonen.

Om al die redenen zou het goed zijn als een beperkt aantal politici verplicht zou zijn om stemmen te verzamelen in bij Vlaamse én Franstalige kiezers. Laat ons 15 van de 150 federale kamerleden verkiezen in één federale kieskring die heel België omvat. Zij vormen dan het tegengewicht voor de middelpuntvliedende krachten die in ons politiek stelsel domineren.

Dat is de redenering van de Pavia-groep, 17 politicologen uit Vlaamse en Franstalige universiteiten, geleid door de professoren Kris Deschouwer (VUB) en Philippe Van Parijs (UCL). Hun vertrekpunt is dat alle federale landen mechanismen hebben die het federale beklemtonen. Federale politieke partijen naast regionale; een rechtstreeks verkozen president of premier. België heeft dat niet.

Aanvankelijk wilden sommige politicologen verdergaande voorstellen lanceren. Die zijn als onrealistisch afgevoerd. Wat overleefde, is een heel beperkt voorstel: één tiende van de federale kamerleden federaal verkiezen: 15 van de 150: 6 Franstaligen en 9 Nederlandstaligen, evenredig met de omvang van beide bevolkingsgroepen. Ze blijven ook bij hun taalgroep behoren in het parlement. Partijen kunnen wel lijstverbindingen aangaan, en de 17 hopen dat ze dat doen volgens de politieke families.

Die hervorming zou met zich brengen dat minstens 15 politici - wellicht zullen de partijen daarvoor hun jokers inzetten - altijd in het oog zullen houden of wat ze zeggen en doen, ook kiezers aantrekt in het andere landsdeel.

Gaan ze dan niet afwijken van hun partijlijn? ,,De federale werkelijkheid is meestal ingewikkelder dan degene waarvan partijprogramma's uitgaan'', zeggen de politologen.

Er bestaat nu al een tegenstelling in de meeste partijen tussen de ,,federale Vlamingen'' en de ,,Vlaamse Vlamingen''. De federale VLD-minister Karel De Gucht wil Buitenlandse Handel bijvoorbeeld opnieuw federaal maken. De Vlaamse VLD-minister Fientje Moerman wil de bevoegdheid in Vlaamse handen houden.

Worden die tegenstellingen dan niet nog scherper? ,,Dat soort conflicten mag toenemen in de partijen. In een partij botsen ook lokale en Vlaamse belangen'', aldus Deschouwer.

,,Neen, wij lanceren dit voorstel niet op Valentijnsdag omdat België onze grote liefde is. We vinden wel dat er federaal niet goed bestuurd wordt en dat ons voorstel dat kan veranderen''. Ze hopen vooral de discussie op gang te brengen.

Pavia (klemtoon op de i) is de Italiaanse stad waarnaar een straat in Brussel genoemd is waar de groep vergaderde.

Guy Tegenbos

DE STANDAARD, 15.02.07, p. 3

Pavia-groep wil 15 echte federale politici.

Een aantal politologen van Vlaamse en van Franstalige universiteiten die zich de Pavia-groep noemen, willen dat 15 van de 150 federale kamerleden voortaan verkozen worden op een aparte lijst die aan alle Belgen wordt voorgelegd. Die politici zullen dan stemmen proberen te lokken van zowel Franstalige als Nederlandstalige kiezers en ,,echte federale'' gekozenen zijn. Dat zal het federale accent in België versterken, en dat laatste is nodig om een beter bestuur van dit federale België te bekomen, menen ze.

Net als bij de discussies over bijvoorbeeld het koningshuis, reageren de Vlaamse partijen kritischer dan de Franstalige. De Vlaamse reacties variëren van ,,niet realistisch'' tot ,,niet wenselijk''. De Franstalige partijen zeggen dat ze hopen dat het de cohesie van het land en de solidariteit in het land versterkt. (g.teg.)

BINNENLAND

DE STANDAARD, 15.02.07, p. 4

De Vlaamse partijen zeggen beleefd ,,niet ja'' tegen het Pavia-voorstel. Vlaams Belang en N-VA wijzen het af: ze zien geen reden om het federale niveau te versterken.

Nobel Het is wel een nobele denkoefening, zegt Luc Van den Brande, ,,chef staatshervorming'' van CD&V. Maar de voorwaarden op slagen zijn niet vervuld. Er leven heel verschillende politieke visies in beide landsdelen. Bovendien heeft dit land nu eenmaal de tegenovergestelde weg gekozen. De vijftien federale gekozenen zouden in een vacuüm hangen. Wij menen dat het zwaartepunt van de besluitvorming moet verschuiven naar de deelstaten en die moeten onderling uitmaken wat ze samen doen. Partijvoorzitter Jo Vandeurzen voegt toe: ,,Opnieuw prutsen aan de kieskringen als de paarse regering de huidige niet eens wettelijk kan maken? Neen, bedankt.''

Leuke denkoefening

Voorzitter Johan Vande Lanotte van de SP.A, in zijn vrije tijd professor die federale systemen bestudeert, noemt het Pavia-plan een leuke academische denkoefening. Maar ze zal het omgekeerde bereiken van wat beoogd wordt. De federale politici zullen er geen extra legitimiteit door verkrijgen. Stel dat Verhofstadt en Leterme elk 500.000 stemmen behalen: de eerste 250.000 bij de Vlamingen en 250.000 bij de Franstaligen; de tweede 450.000 in Vlaanderen. Wie zal legitimiteit hebben? Eén keer hebben we iets soortgelijks gehad: een federaal referendum in de jaren vijftig over de koningskwestie. Het loste niets op.

Libanon heeft zo'n structuur; daar moet men van arren moede vóór de verkiezingen al beslissen welke ministerspost aan welke groep wordt toegekend.

Niet op agendaDit voorstel is bespreekbaar voor ons, maar wij zetten het niet op de agenda, zegt VLD-woordvoerder Tom Ongena. ,,Onze premier en onze partijstudiedag pleiten voor een versterking van de federale tendens. Wij denken echter aan andere mechanismen daarvoor: een Senaat van de deelstaten, een echt grondwettelijk hof.''

Solidariteit De Franstalige partijen klinken positiever. Ecolo is voor. PS en CDH spreken er erg positief over, vooral omdat het volgens hen de solidariteit in België zal bevorderen en het (Vlaamse) separatisme zal tegenwerken. MR-voorzitter Didier Reynders is iets terughoudender.

Geen van de Franstalige partijen vermeldt waarom ze dan het laatste voorstel in die richting - de invoering van één federale kieskring voor de Senaat - destijds hebben afgewezen. Ze vreesden dat de Vlamingen meer stemmen zouden behalen.

Guy Tegenbos

DE STANDAARD online, 15.02.07

Denktank wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

BRUSSEL - De universitaire denktank Pavia stelt voor om 15 van de 150 kamerleden in een federale kieskring te laten verkiezen. Dat betekent dat zowel Vlamingen als Franstaligen op nationale kandidaten kunnen stemmen. Het nieuwe systeem moet een band creëren tussen federale politici en de bevolking, luidt de redenering.

De Pavia-groep bestaat uit een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van alle Belgische universiteiten. Zij stellen vast dat België de enige federale staat ter wereld is waar geen band bestaat tussen de federale besluitvorming en de bevolking. Alle federale ministers en de premier moeten nu slechts aan één taalgroep verantwoording afleggen, terwijl ze een beleid voeren voor iedereen. ,,Dat is nochtans een elementaire democratische regel'', stelde Kris Deschouwer (VUB) woensdag op een persconferentie.

Daarom stelt de Pavia-groep voor een nationale kieskring in het leven te roepen waaruit 15 kamerleden (9 Nederlandstaligen en 6 Franstaligen) worden verkozen. Wie op de nationale lijsten gaat staan, kan dus campagne voeren over het hele land, maar mag ook nog opkomen in de provinciale kieskringen die blijven bestaan en die nog 135 vertegenwoordigers naar de Kamer sturen. De burger kan twee stemmen uitbrengen voor de Kamer: één voor provinciale en één voor nationale kandidaten.

Avb

DE STANDAARD online, 15.02.07

REACTIES. Nationale kieskring

BRUSSEL - Kamervoorzitter Herman De Croo is te vinden voor het voorstel van de Paviagroep om een nationale kieskring in te voeren. ,,Dat is een oud idee van mij'', verklaarde hij woensdag aan Belga. CD&V is, in tegenstelling tot de eerste burger van het land, niet voor het idee te vinden.

De Croo pleit al een hele tijd voor een nieuw, tweeledig kiessysteem met een grote - regionale of nationale - kieskring waar 10 à 15 procent van de kamerleden verkozen wordt en daarnaast 130 of 140 echt kleine districten. Het systeem moet de kloof tussen enerzijds de burger en de verkozene en anderzijds Vlaanderen en Wallonië dichten.

In de nationale kieskring dingen de grote kanonnen naar de gunst van de kiezer. ,,De Verhofstadts, de Letermes, de Di Rupo’s of de De Croo’s''. Zij dragen ook de ideeën van de partijen uit.

De kleine districten zijn er voor de parlementsleden die wel degelijk werk leveren, maar geen nationale uitstraling hebben. ,,Zij kunnen de hele electorale tuin niet bestrijken en moeten een bewerkbaar district krijgen. Zo kent de burger zijn député ook'', dixit De Croo, die pleit voor het Engelse systeem van the winner takes it all in die kleine kieskringen. ,,Zo zal er geen enkele VB’er verkozen raken''.

Voor het Vlaams en Waals parlement moet er een gelijkaardig stelsel komen, maar dan met een regionale kieskring en kleine districten, luidde het nog.

,,Voorstel niet realistisch''

CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen is niet te vinden voor de invoering van een nationale kieskring, zoals de Pavia-groep woensdag voorstelde. De CD&V-voorzitter wijst erop dat de Vlaamse kiezers niet enkel de Vlaamse regering kunnen beoordelen, maar ook de compromissen die op het federale niveau worden afgesloten.

,,We zitten nog met een arrest van het Abritragehof over één kieskring (het arrest over Brussel-Halle-Vilvoorde, nvdr) en kunnen zelfs dat nog niet regelen. Dit beantwoordt niet aan de realiteit van ons land'', besluit Vandeurzen.

avb

DE STANDAARD - COMMENTAAR & OPINIE, 15.02.07

Leuk, maar te laat

Sinds federaal premier Guy Verhofstadt zijn ideeën over een Belgische Federatie lanceerde, hangt het weer in de lucht: het voorstel om een beperkt aantal toppolitici door alle Belgen te laten verkiezen, niet door een provinciale kieskring of door hun gemeenschap. Een aantal politologen, de Pavia-groep, lichtten dat idee gisteren nog eens toe.

Er zit logica in het project. Als we een grote staatshervorming doorvoeren, die voor eens en voorgoed de bevoegdheden van de deelstaten en de federatie afbakent, dan is er voor België een nieuw tijdperk begonnen, dat van het samenwerkingsfederalisme. Er zitten in het model dat doorheen opeenvolgende staatshervormingen tot stand is gekomen veel middelpuntvliedende krachten. Scoren en stemmen halen doe je als politicus vooral door de overzijde te jennen en met alle zonden Israëls te overladen. Zo werkt het, en zo zal het werken tot de dag dat de constructie onder dat splijtende geweld in elkaar zakt.

Wie dat laatste wil voorkomen, heeft middelpuntzoekende krachten nodig. De Belgische frank is er niet meer, het dienstplichtleger evenmin en straks houdt ook de staatsschuld ons niet langer bijeen. We houden nog het koningshuis over, maar de jongste weken is ook aan Franstalige zijde duidelijk geworden dat dat niet voldoende zal zijn. Nationale politici dus, die zich tegenover de Vlaamse én de Franstalige publieke opinie moeten verantwoorden en dus geneigd zullen zijn te beklemtonen wat ons verbindt, niet wat ons scheidt.

En toch is de kans dat het er ooit van komt nauwelijks groter dan nul. Niet omdat het idee geen intellectuele merites heeft, maar omdat de tijd dat het politiek haalbaar was voorbij is. De deelstaten hebben hun eigen dynamiek verworven en zullen die niet meer inleveren. Het is zelfs gevaarlijk om te menen dat superpolitici, die boven de Gemeenschappen zweven, tegen die realiteit kunnen ingaan.

Welk mandaat krijgen immers de vijftien toppers die zichzelf boven de grondwettelijke indeling van het land uittillen? Zijn zij, door hun brede nationale machtsbasis, gemachtigd om een deelstaatbestuur tot de orde te roepen? Als het antwoord ja is, stevenen we snel op conflicten af. Indien nee, waarover praten we dan eigenlijk?

Bovendien: als in alle grote partijen politici zitten met een Vlaams mandaat en andere met een Belgisch, hoe weet de kiezer dan waarvoor hij of zij heeft gestemd? Dat brengt geen grotere transparantie.

Het idee is uiteindelijk alleen aantrekkelijk als hoeksteen van een compromis waarin de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wordt geregeld. Als Franstaligen, niet alleen in de Rand, maar ook in Knokke en Peer voor Di Rupo of Reynders mogen kiezen, kan dat dossier ontmijnd worden. Maar dat is hetzelfde als de auto omkeren om de asbak leeg te maken.

Bart Sturtewagen

DE STANDAARD - COMMENTAAR & OPINIE, 15.02.07

Eén kieskring voor het hele land?

De universitaire denktank Pavia stelt voor om een nationale kieskring in het leven te roepen. Maar is zo'n federale kieskring wel gewenst? Dient hij het algemene belang, zoals Rudy Aernoudt hieronder beweert, en laat hij toe dat Vlamingen eindelijk ook eens het beleid van een Franstalige minister kunnen afstraffen of belonen? Of is het voorstel eerder ,,een emotionele kunstgreep van omfloerste neo-unitaristen'', zoals Peter De Roover betoogt?

DE STANDAARD - COMMENTAAR & OPINIE, 15.02.07

Waarom zou de Senaat niet een soort House of Lords kunnen worden?

DE verkiezingen die plaatsvinden op 10 juni 2007 zullen bepalen wie in de volgende legislatuur in de Kamer en Senaat zal zetelen. En hoewel de Senaat aan macht inboet, riskeren de senaatsverkiezingen de arena te worden voor een titanengevecht tussen kopstukken met 'nationale' bekendheid. Op die manier kunnen die kopstukken immers hun populariteit verzilveren op een regionale schaal, wat bij de Kamer niet mogelijk is.

Probleem is echter dat zelfs voor de Senaat politici niet voor het hele land verkiesbaar zijn maar alleen voor de regio. Het gaat dus eigenlijk niet over federale verkiezingen maar over verschillende regionale verkiezingen voor de samenstelling van de Belgische Senaat. De Vlaamse kiezer kan immers alleen kiezen voor Vlaamse politici. De Vlaming kan het federale beleid van Onkelinx of Reynders dus noch afstraffen, noch onderschrijven. Idem dito voor de Walen als het gaat om Verhofstadt of Vande Lanotte.

Academici hebben het in die context over het democratisch deficit. Dat betekent dat standpunten van Vlaamse partijen en politici niet door de Waalse kiezer kunnen worden beoordeeld, laat staan veroordeeld en omgekeerd.

De herleiding van zogenaamd federale verkiezingen tot regionale verkiesbaarheden heeft ook tot gevolg dat het federale politieke discours eigenlijk een regionaal discours is. De Vlaamse politicus richt zich, zelfs als hij in Wallonië toespraken houdt, eigenlijk alleen tot potentiële, dus Vlaamse kiezers. Want alleen die kunnen hem beoordelen in het stemhokje. Daardoor is het discours altijd vertekend en stellen Vlaamse politici zich in feite meer Vlaamsgezind op dan ze zelf denken. Vlaamse politici kunnen bijvoorbeeld zonder schroom zeggen dat Walen taalincompetent zijn, of dat ze een hangmat verkiezen boven een vangnet. Ze oogsten er alleen applaus mee op de Vlaamse banken en de kritiek vanuit Wallonië is alleen maar koren op hun electorale molen. En hetzelfde geldt natuurlijk voor hun Waalse tegenhangers.

Eerder pleitte ik al in deze krant dat noch immobilisme, noch separatisme een optie is voor ons land, maar dat een derde weg, gebaseerd op subsidiariteit, de meest aangewezen weg is (,,De weg van het gezond verstand'' DS 20 december 2006) . Dat geldt ook in de benadering van het democratisch deficit. Een terugkeer naar unitaire partijen is geen realistisch toekomstproject. Het getuigt eerder van een uiting van nostalgie dan van realpolitiek. Binnen de politieke families zijn de schisma's immers groter dan ooit en de groenen zijn waarschijnlijk de enige uitzondering op deze regel. Ook een status-quo dijkt het democratisch deficit niet in. Maar waarom zou de Senaat niet een soort House of Lords kunnen worden waarbij voor alle lijsten, zowel van Vlaamse als Waalse partijen, gestemd kan worden zowel in het noorden als het zuiden van het land? En waarom zouden voor de Kamer niet een aantal zetels via een nationale circumscriptie worden toebedeeld?

Stel je voor dat een Waal die socialistisch is, maar niet meer gelooft in de PS van Di Rupo, zou kunnen stemmen voor de SP.A en omgekeerd. Of dat Walen zouden kunnen kiezen voor Leterme of Verhofstadt en zo het mogelijke duel voor het premierschap mee beslechten. En Vlamingen voor Milquet of Reynders en zo mee de strijd voor de tweede grootste partij van Wallonië helpen beslechten. Ministers zouden, weliswaar niet rechtstreeks, gekozen en gelegitimeerd zijn door de hele bevolking. Het algemeen belang, dat het leidmotief van hun handelen moet zijn, zou niet langer gereduceerd worden tot het (electorale) regionale belang.

Rudy Aernoudt

(De auteur is secretaris-generaal van het Vlaamse departement economie, wetenschappen en innovatie en schrijft deze bijdrage op persoonlijke titel.)

DE STANDAARD - COMMENTAAR & OPINIE, 15.02.07

De PS kan in Antwerpen opkomen. De VLD kan naar Luikse stemmen vissen, wanneer ze dat wil

ZOALS T he Chicago Tribune terecht opmerkt, kijken Vlamingen en Walen niet meer naar dezelfde tv-programma's. Ze lezen ook niet dezelfde kranten. BV's zijn wereldberoemd ten noorden van de taalgrens, doorgaans inconnus aan de andere kant. De facto bestaat België al lang uit twee naties. In sommige kringen wordt dat betreurd en dus gaat men er driftig op zoek naar kunstgrepen om 's lands eenheid te herstellen. De federale kieskring is het nieuwste ideetje waarop staatkundige melancholici hun hoop vestigen. Men beseft dat portretten van de koninklijke familie niet meer overtuigen. Het beeld van de tram die stopt in Tervuren is te belachelijk om indruk te maken. Men gaat dus op zoek naar serieuze argumenten om de federale - lees unitair Belgische - kieskring verkocht te krijgen. Niet makkelijk, zo blijkt uit volgende voorbeelden.

Publicist Geert Buelens schrijft: ,,Maak van België een echte federale staat door de invoering van een federale kieskring.'' (De Morgen 3 januari) In Duitsland of de Verenigde Staten bestaan geen federale kieskringen. Volgens Buelens zijn dat dus geen echte federale staten. Zelfs het oude unitaire Belgique de Papa kende nooit een federale kieskring. ,,La France, une et indivisible'' evenmin.

In een commentaar van deze krant lezen we: ,,De Vlaming die van Didier Reynders (MR) houdt omdat die de belastingadministratie niet moderniseert, kan niet voor die man of zijn partij stemmen, want hij is een Waal.'' (DS 18 januari) Ik kan als Antwerpenaar ook niet voor de nochtans Vlaamse Freya Van den Bossche kiezen, want ze is kandidaat in Oost-Vlaanderen. Een Waal uit Luxemburg kan ook niet voor of tegen de Walen Flahaut of Demotte stemmen. Wij kennen voor de Kamer geen Vlaamse en Waalse kieskring, maar provinciale omschrijvingen.

Marc Reynebeau schrijft: ,,Omdat geen enkele partij zich nog aan alle Belgische kiezers presenteert, kunnen Vlaamse kiezers niet voor Franstalige politici stemmen en omgekeerd.'' (DS 13 februari) Door de discriminerende niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kunnen de Franstaligen in de Vlaamse rand dat wel, maar dat terzijde. Reynebeau inspireert zich hier op het manifest van de Pavia-groep, de uitvinders van het idee. Zij schrijven: ,,Federale politici maken immers regels voor alle inwoners van het land, maar kunnen niet door alle inwoners daarvoor beoordeeld worden.'' Er is geen enkele wet die het onmogelijk maakt om te kunnen kiezen tussen alle regeringspartijen. De PS kan en mag in Antwerpen opkomen. De VLD kan naar Luikse stemmen vissen, wanneer ze dat wil. Er is helemaal geen wetswijziging nodig. Al op 10 juni kunnen PS, MR of CDH zich desgewenst in de Vlaamse provincies aanbieden.

Het is een vrije keuze dat Vlaamse partijen alleen in Vlaanderen opkomen en Waalse alleen in Wallonië. Als ze dat niet doen, is dat niet vanwege een wettelijk beletsel, dat dringend moet opgeheven worden. Ze weten dat ze aan de overzijde van de taalgrens vrijwel geen stemmen halen en zich daar alleen maar belachelijk kunnen maken.

Tot er betere argumenten op tafel komen, lijkt het voorstel van de Pavia-groep een emotionele kunstgreep van 'omfloerste neo-unitaristen'. Mocht het ooit ingevoerd worden, dan zou het Pavia-model snel een bijkomend bewijs leveren dat België de facto uit twee politieke realiteiten bestaat. Want hoeveel stemmen zou di Rupo in de Vlaamse provincies binnenrijven? Ik kan me voorstellen dat hij voor de (on)eer zou bedanken.

Peter De Roover

(De auteur is publicist.)

DE TIJD, 15.02.07, p .8

Politicologen voor federale kieskring

Staatshervorming

Geef Vlamingen de kans om bijvoorbeeld op Elio Di Rupo (PS) te stemmen en geef Walen de kans bijvoorbeeld op Guy Verhofstadt (VLD) te stemmen. Het voorstel voor een (gedeeltelijke) federale kieskring werd gisteren nieuw leven ingeblazen door enkele prominente politicologen, verenigd in de denktank Pavia. Onder zijn leden telt die groep Kris Deschouwer (VUB), Lieven Dewinter (KUB), Stefaan Walgrave (UA) en Carl Devos (UGent).

Problemen

De analyse van de Paviagroep is niet nieuw, maar verklaart wel de communautaire problemen in België. Ons land is een van de weinige federale staten waar geen rechtstreekse band bestaat tussen het federale parlement en de bevolking. Alle federale ministers en parlementsleden behoren tot een partij die slechts in de helft van het land opkomt. Nationale partijen, zoals in Duitsland of de VS, bestaan bij ons niet. Dat maakt dat federale ministers in verkiezingen slechts verantwoording moeten afleggen aan de helft van het land, terwijl ze voor iedereen regeren. Volgens Deschouwer schendt dat een elementaire democratische regel.

De Paviagroep stelt voor 15 zetels in de Kamer te laten verkiezen in een federale kieskring. De 135 andere zetels zouden worden verkozen via provinciale kieskringen.

Op veel politieke steun kan het voorstel niet rekenen. De sp.a en de CD&V kantten zich gisteren tegen een federale kieskring. De VLD is bereid het debat over de federale kieskring aan te gaan, maar noemt het geen strijdpunt.

'Zo'n kieskring beantwoordt niet aan de realiteit in ons land', reageerde CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen gisteren. Als de politieke partijen zich hebben georganiseerd per taalgebied, is het eenvoudiger ook de kieskringen zo te organiseren, zei hij. Ook sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte zei dat hij het 'als hoogleraar grondwettelijk recht' geen goede oplossing vindt, omdat het voorstel de realiteit niet weerspiegelt.

GRENZ ECHO, 16.02.07

Nationaler Wahlkreis findet größere Zustimmung in Wallonie als in Flandern

Intellektuelle fordern »föderale Abgeordnete«

Politologen von flämischen und frankophonen Universitäten haben in ihrer Pavia genannten Ideenschmiede eine Verfassungsänderung ausgearbeitet, die den föderalen Akzent Belgiens verstärken sollen.

Die so genannte Pavia-Gruppe(*) will mit einer geringfügigen Änderung der Sitzverteilung in der Kammer eine neue föderale Dynamik im belgischen Staat auslösen: 15 der insgesamt 150 föderalen Abgeordneten sollen künftig auf einer Einheitsliste kandidieren, die allen Belgiern zur Abstimmung vorgelegt werden soll. Die Politiker werden sich um frankophone und flämische Wähler bemühen müssen, um dann als einzige »echte föderale Volksvertreter« in die Kammer einzuziehen.

Land vor der Unregierbarkeit retten

»So wird der föderale Akzent intensiviert und das ist notwendig, um das föderale Belgien besser verwalten zu können«, meinten die beiden Pavia-Sprecher, Kris Deschouwer (VUB) und Philippe Van Parijs (UCL), während der Vorstellung der Vorschläge am vergangenen Mittwoch in Brüssel. In ersten Reaktionen darauf zeigten sich die flämischen Parteien kritischer als die frankophonen. In Flandern reichten die Kommentare von »nicht realistisch« bis »nicht wünschenswert«, in Wallonien zeigten die Parteien dagegen »hoffnungsvoll«; der Zusammenhalt des Landes und die Solidarität in Belgien könnten verstärkt werden.

Chance für Spitzenpolitiker

Die Politologen gehen davon aus, dass die Politiker im föderalisierten Belgien nur noch an ihren eigenen Landesteil, Flandern oder Wallonien, denken und gewollt böse Reaktionen im jeweiligen anderen Teil des Landes hervorrufen, um sich persönliche Stimmenvorteile zu sichern. Doch mit einem solchen Verhalten riskiere man, dass das Land auf föderaler Ebene langsam unregierbar werde. Und demokratisch sei das heutige Wahlsystem auch nicht, denn der Wähler besitze keinerlei Möglichkeit, die Politiker (z. B. Minister) aus dem anderen Landesteil zu belohnen oder zu bestrafen. Sollte die Rechnung der Pavia-Gruppe aufgehen, könnten also eines Tages die flämischen Spitzenpolitiker Guy Verhofstadt, Johan Vande Lanotte, Yves Leterme oder Freya Van den Bossche auch im frankophonen Landesteil auf Stimmenfang gehen. Oder Elio Di Rupo, Didier Reynders, Joëlle Milquet und Michel Daerden in Flandern. Pavia ist überzeugt, dass diese neuen föderal gewählten Volksvertreter eine Gegenbewegung zu den heute im politischen System vorherrschenden Zentrifugalkräften bilden könnten.

Ferner gehen die 17 Politikwissenschaftler unter Kris Deschouwer und Philippe Van Parijs davon aus, dass es in allen föderalen Ländern Mechanismen gibt, die das föderale Element hervorheben. Neben den föderalen Parteien gibt es in diesen Ländern regionale Parteien und das gibt es in Belgien nicht (mehr). Auch haben diese Staaten direkt gewählte Präsidenten oder Premierminister und auch das gibt es im Königreich nicht. In einem Gespräch mit Journalisten der RTBF erklärten die beiden Vordenker gestern während einer Frühsendung, dass einige Pavia-Mitglieder in ihren Forderungen noch gerne weiter gegangen wären, man diese Vorschläge aber intern als unrealistisch bezeichnet und fallen gelassen habe. So habe man sich auf eine Mindestforderung beschränkt: 15 Abgeordnete von insgesamt 150 (zehn Prozent) sollen im ganzen Land direkt gewählt werden, neun niederländischsprachige und sechs frankophone. Dies entspricht dem Proporz in der Kammer und spiegelt das Bevölkerungsverhältnis wieder.

Flanderns Parteienwenig begeistert

Für die Gruppe Pavia muss es in einem demokratischen System einen Dialog zwischen der Bevölkerung und ihren Vertretern im Parlament geben. Mit 15 direkt gewählten föderalen Abgeordneten könne dieser Dialog wieder hergestellt und eine neue Dynamik im institutionellen System angekurbelt werden. Diese Reform werde dazu führen, dass mindestens 15 Politiker auch der Interessen der jeweilig anderen Sprachengruppe Rechnung tragen müssten. Sie müssten den anderen Landesteil dauernd im Auge behalten, immer darauf achtend, was sie sagen und tun. Auch auf die Gefahr hin, von der eigenen Parteilinie abzuweichen. Die daraus entstehenden Konflikte könnten Diskussionen in Gang setzen und eventuell zu einer besseren föderalen Politik führen.

Die traditionellen flämischen Parteien zeigten sich bisher gegenüber den Pavia-Vorschlägen zurückhaltend, Vlaams Belang und N-VA wiesen die Anregungen zurück, weil es für sie keinen Grund gibt, die föderale Ebene zu stärken. In CD&V-Kreisen wurde das Projekt als »noble Denkübung« (Luc Van den Brande) und »unrealistisch« (Jo Vandeurzen) gewertet, SP.A-Parteipräsident Johan Vande Lanotte nannte es eine »nette akademische Denkübung«, eine Lösung für institutionelle Probleme sahen die drei Politiker darin aber nicht. Für Open-VLD-Sprecher Tom Ongena kann man darüber diskutieren, aber auf seine Agenda wollte er das Thema nicht setzen. Auf frankophoner Seite erklangen eher positive Stimmen: Sozialisten und Christdemokraten sehen in dem Pavia-Vorschlag auch einen Weg, die Solidarität zwischen beiden Landesteilen zu fördern und flämischen Autonomiebestrebungen Paroli zu bieten. Ecolo unterstützte den Vorschlag und nur der liberale Parteipräsident Didier Reynders hielt sich eher bedeckt. Eine Reform der Kammer mache nur Sinn, wenn auch der Senat reformiert werde.

Rue de Pavia/Paviastraat ist eine Straße in Brüssel, die nach der italienischen Stadt Pavia benannt ist. In dieser Straße versammelte sich die Gruppe.

HET BELANG VAN LIMBURG, 15-02-2007, p.6

Federale kieskring

De universitaire denktank Pavia stelt voor om 15 van de 150 kamerleden in een federale kieskring te laten verkiezen. Dat betekent dat zowel Vlamingen als Franstaligen op nationale kandidaten kunnen stemmen. Het nieuwe systeem moet een band creëren tussen federale politici en de bevolking. De Pavia-groep bestaat uit een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van alle Belgische universiteiten.

HET BELANG VAN LIMBURG, 17-18.02.07

DOORGELICHT

Nationale kieskring is niet meer dan een intellectuele denkoefening

BRUSSEL - Moet er een nationale kieskring komen? Het ideetje dat al langer sluimert in de Wetstraat, kreeg van de week een forse duw in de rug van de universitaire denktank Pavia. Maar of die federale kieskring er ook komt, dat is weinig waarschijnlijk.

De Paviagroep is een groep professoren uit alle universiteiten. De naam Pavia komt van de straat in Brussel waar ze sinds 2005 regelmatig vergaderen over de zin en onzin van een nationale kieskring.

Meer concreet stelt de Paviagroep voor om bij de federale verkiezingen voor de Kamer 15 van de 150 volksvertegenwoordigers te laten kiezen in een federale kieskring. Het houdt in dat Vlaamse politici dan ook kandidaat kunnen zijn in Franstalig België en omgekeerd. Het betekent dat wij Vlamingen ook voor Elio Di Rupo, Didier Reynders of Joëlle Milquet zullen kunnen stemmen en men in Wallonië dat ook voor Guy Verhofstadt, Yves Leterme, Johan Vande Lanotte of Filip Dewinter kan doen. Vooral dit laatste zou wel eens een erg interessant experiment kunnen zijn, maar dit volledig terzijde.

Voorts stelt de Paviagroep voor:

- dat zij die kandidaat zijn in de nationale kieskring ook kandidaat mogen zijn in hun provinciale kieskring,

- dat de 15 nationale zetels opgedeeld worden in 9 Nederlandstalige en 6 Franstalige,

- dat elke kiezer twee stemmen krijgt: een voor de nationale kieskring en een voor de provinciale kieskring.

Argumenten

Wanneer professoren iets voorstellen, dan hebben ze daar uiteraard goede argumenten voor. Hun voornaamste argument is de democratische legitimiteit. In België kunnen Vlamingen niet voor Franstalige politici kiezen en ze ook niet sanctioneren. Dat is een probleem.

Een mooi voorbeeld daarvan kregen we niet zo lang geleden naar aanleiding van de opeenstapeling aan incidenten bij Justitie: Erdal, Hoxha, Murat Kaplan, de 28 van Dendermonde, Ait-Oud... Het werkte op de zenuwen van de Vlaamse publieke opinie. In Vlaanderen vond men dat federaal minister van Justitie Laurette Onkelinx minstens een signaal mocht geven dat ze het begrepen had, dat het beter moest, dat ze er iets aan zou doen. Maar Onkelinx reageerde niet, ze moet niet in Vlaanderen verkozen worden, ze hoeft geen rekening te houden met wat de Vlamingen denken. En de Vlamingen kunnen haar op 10 juni niet wegstemmen. Dat is een democratisch deficit.

België is daarmee een uitzondering. In alle federale landen zijn er regionale verkiezingen met regionale kiesomschrijvingen én federale verkiezingen met federale kieskringen. Zoals bijvoorbeeld in Duitsland. Een speciaal geval is de Verenigde Staten waar Congres en Senaat regionaal verkozen worden maar de president in het hele land.

Unitair België

De professoren zeggen dat ze met hun voorstel voor een nationale kieskring géén politieke bijbedoelingen hebben, dat ze géén heimwee hebben naar het unitaire België, dat ze alleen maar willen dat het federale België beter gaat functioneren.

We willen het aannemen. Maar op het terrein zal het wel degelijk politieke gevolgen hebben. Politici en partijen hebben een groot aanpassingsvermogen, ze passen hun standpunten aan aan het politiek niveau waarop ze actief zijn. Kijk maar naar onze politici wanneer ze van het Vlaams Parlement naar de Kamer overstappen of omgekeerd. Ineens zeggen ze wat anders. Van Belgische verkozenen mag men derhalve verwachten dat ze Belgische standpunten zullen innemen. Dat moet een rem zetten op de huidige middelpuntvliedende krachten. Omdat er nu geen nationale verkozenen zijn, is er immers ook (bijna) niemand die België verdedigt. Dat zal dan veranderen.

Dat dit ook zo gepercipieerd wordt door de buitenwacht, blijkt uit de reacties. Partijen en organisaties die ijveren voor een unitair België zoals BUB, BPlus, Belgium4Ever of Pro Belgica zijn ten zeerste te spreken over het voorstel. Ook de Franstalige partijen zijn voor, zij hebben de Vlaamse solidariteit nodig. De Vlaamse partijen, uitgezonderd de VLD, zijn tegen.

Contradictie

Los hiervan is het ook de vraag of het voorstel wel realistisch is.

. We hadden nationale partijen, daarna kregen kregen ze taalvleugels, uiteindelijk vielen ze uiteen.

. Brussel-Halle-Vilvoorde is een nationale kieskring in het klein en het zorgt er alleen maar voor problemen.

. Nationale staten verliezen aan belang als gevolg van een dubbele dynamiek met langs boven Europeanisering en globalisering en langs onder regionalisering.

. Het introduceert de schizofrenie binnen de partijen, ze moeten binnen dezelfde partij werken met politici met andere en soms tegengestelde doelstellingen.

En dan nog dit. De Paviagroep deelt de 15 nationaal verkozenen op in 9 Nederlandstaligen en 6 Franstaligen. Opnieuw omdat de Franstaligen vrezen voor te weinig Franstaligen en te veel Vlamingen. Zou kunnen. Maar die opdeling staat wel principieel haaks op het voorstel van nationaal verkozenen in een nationale kieskring. Waarom het dan nog doen?

Eric DONCKIER

HET LAATSTE NIEUWS, 15.02.07

Opnieuw nationale kieslijsten? Partijen schieten idee af

BRUSSEL Premier Verhofstadt, kandidaat in Gent maar ook in ... Bergen. Laurette Onkelinx in Brussel maar evengoed in ... Antwerpen. 17 professoren van de grote Vlaamse en Franstalige universiteiten, verenigd in de Pavía-groep, zouden het graag zien gebeuren. Ze stellen voor om 15 van de 150 Kamerleden nationaal te laten verkiezen 9 Vlamingen en 6 Franstaligen op een lijst die opkomt in het hele land. Het zou leuk zijn om te zien of de Vlamingen aanslaan in Wallonië en de Franstaligen in Vlaanderen, maar het zal niet gebeuren. Alleen de VLD is ervoor, de andere grote partijen schieten het idee af.

«Federale politici als Verhofstadt, Onkelinx en anderen worden nu alleen verkozen in de helft van het land. De Vlamingen kunnen zich niet uitspreken over Onkelinx, de Walen niet over Landuyt, en toch zijn het ministers die beslissingen nemen voor iedereen. Dat heeft tot gevolg dat de bevolking van de federatie België niet democratisch verbonden is met het bestuur van de federatie», zegt Kris Deschouwer (foto) van de VUB, woordvoerder van de groep.

Een nationale verkiezing zou de verbondenheid tussen Vlamingen en Franstaligen doen toenemen, denken de profs. Want de nationale politici zouden veel voorzichtiger over elkaar moeten praten, als ze stemmen willen halen in het andere landsdeel. Minister-president Yves Leterme zou niet zo makkelijk meer zeggen dat de Franstaligen 'niet in staat zijn Nederlands te leren'.

De 'Open VLD' ziet wel brood in zo'n federale kieslijst met nationale politici, maar drie andere Vlaamse partijen deden het voorstel gisteren onmiddellijk af als naïef en niet werkbaar. «Een interessante intellectuele oefening, maar niet realistisch», zei Johan Vande Lanotte (SP.A). «De nationale partijen zijn afgeschaft omdat ze niet werkten. We gaan toch niet terugkeren naar 30 jaar geleden.»

Bij CD&V was Jo Vandeurzen even schamper. «Men kan het probleem van één kieskring, Brussel-Halle-Vilvoorde, nog niet geregeld krijgen, wat zou men het met hele land kunnen?»

Het Vlaams Belang ging daarop door. «Dit wordt een B-H/V in het kwadraat. De Franstaligen zouden zich dan komen moeien van Oostende tot in Maaseik.»

HET LAATSTE NIEUWS, 15.02.07

België, de halve democratie

luc van der kelen

Het ingewikkelde systeem dat we hebben opgebouwd om ons te besturen, kampt met een tekort aan democratische legitimatie. Het is net als in de Europese Unie. Daar bestaan geen Europese partijen, noch Europese politici. Het wordt er als een belangrijk gemis aangevoeld. In Amerika wordt dat probleem opgelost door de president, die wordt verkozen door het hele land. België heeft net zo'n probleem: er zijn geen federale - lees Belgische - partijen meer, er zijn evenmin 'Belgische' politici.

In tegenstelling tot Vlaanderen kan de bevolking zich in België niet uitspreken over de totaliteit van het beleid. We zijn in een land waar de helft van de bevolking geen oordeel kan hebben over bijvoorbeeld de premier of het beleid inzake justitie. Onrechtstreeks kan het wel, omdat men uiteraard altijd stemt voor het geheel van het bestuur van het land. Maar de manier waarop de politiek hier georganiseerd is, maakt het perfect mogelijk dat Vlaamse of Franstalige politici zich geen zier van de Franstalige of Vlaamse publieke opinie hoeven aan te trekken. We worden vertegenwoordigd, maar slechts voor de helft door politici voor wie we gekozen hebben. Het is alsof je naar de winkel gaat voor een product en je nog eens zoveel moet betalen voor een ander product dat je niet wil.

Hoe los je dat dan op? Er zijn drie manieren: ofwel kap je het land in twee in een statenbond, waarbij ieder voor zijn deel zorgt, ofwel zorg je voor een bicameraal systeem, waarbij de ene kamer nationaal wordt verkozen en de andere per kieskring, ofwel voer je binnen het bestaande parlement een beperkt aantal federaal verkozen politici in.

Het voordeel is dat die verplicht zullen moeten rekening houden met wat de mensen in het andere landsdeel denken, als ze daar ook stemmen willen halen. Ze zullen ook een nationale campagne moeten voeren en ze zullen het zich niet kunnen permitteren om helemaal niets te halen in het andere landsdeel, omdat ze zich dan als federaal minister zullen onmogelijk maken.

Een voorstel daarover van universiteitsprofessoren werd door de professoren van de politiek gisteren afgedaan als naïef, niet realistisch, onwerkbaar. Dat staat hen vrij, maar dat ze dan zorgen voor een beter idee.

HET NIEUWSBLAD, 14.02.07

Paviagroep wil nationale kieskring voor federale verkiezingen

De universitaire denktank Pavia stelt voor om 15 van de 150 kamerleden in een federale kieskring te laten verkiezen. Dat betekent dat zowel Vlamingen als Franstaligen op nationale kandidaten kunnen stemmen. Het nieuwe systeem moet een band creëren tussen federale politici en de bevolking, luidt de redenering. De Pavia-groep bestaat uit een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van alle Belgische universiteiten. Zij stellen vast dat België de enige federale staat ter wereld is waar geen band bestaat tussen de federale besluitvorming en de bevolking. (belga)

LA LIBRE, 14.02.07

Des députés „belges » ?

Le groupe „Pavia » précise sa proposition d‚une circonscription unique pour une partie de la Chambre.

Reste à voir si elle est réaliste. On veut dire : si elle a des chances d‚aboutir et, le cas échéant, d‚avoir de l‚impact.

En 2002, la majorité arc-en-ciel avait échafaudé une réforme de la Chambre et du Sénat. On envisagea que la Chambre puisse compter deux sortes de députés : les uns (150) étant élus comme aujourd‚hui (sur base de circonscriptions provinciales), les autres (50) étant élus par Communauté (comme actuellement au Sénat ou au Parlement européen). Les candidats pourraient se présenter sur deux listes à la fois. Le scénario pourrait renaître de ses cendres sous la prochaine législature, dès lors que le Sénat deviendrait un conseil des Régions et Communautés. Mais il y a évidemment d‚autres modalités possibles∑

Ainsi, sur les députés à géométrie variable. C‚est aussi l‚idée que défendent les universitaires du groupe „Pavia‰. Mais la grande circonscription qu‚eux visent ne serait pas communautaire/linguistique, mais nationale : sur tout le territoire belge.

Plus légitime, plus efficace

Philippe Van Parijs (UCL et Harvard) : „On ne veut pas chipoter avec les vestiges du passé, mais créer des institutions pionnières pour faire fonctionner l‚ensemble belge, dans le respect des différentes communautés, avec toutes les difficultés que ça représente‰. Des députés élus sur une base nationale, poursuit le philosophe, contribueraient à rendre notre démocratie plus légitime et efficace : „Légitime parce qu‚un élu, un ministre, doit avoir des comptes à rendre à l‚ensemble de la population; et efficace, car la dynamique ainsi créée permettrait de résoudre des blocages‰.

Aucun Etat fédéral, ajoute le groupe, n‚a recours au système qu‚il propose∑ mais „aucun n‚en a besoin comme le nôtre‰.

S‚agirait-il alors de vouloir „sauver‰ la Belgique ? La question n‚est pas là, ajoutent nos experts, dont tous d‚ailleurs ne pensent pas qu‚il y ait soit péril, soit péril à éviter : „Qu‚elle soit ou non en danger, qu‚il importe ou non de la sauver, il est de notre intérêt à tous que notre démocratie fédérale puisse fonctionner‰.

Des quotas linguistiques

Voilà quelque temps que l‚idée mijote. Cette fois, ses promoteurs en ont peaufiné les modalités, qu‚ils ont présentées mercredi. Ainsi, à les suivre :

• 15 députés sur 150 seraient élus „nationalement‰ (ce pourrait être plus, mais on se méfie d‚un degré de proportionnalité trop faible entre sièges et voix dans les circonscriptions provinciales);

• Chaque électeur disposerait de 2 voix et on pourrait être candidat sur les 2 circonscriptions (provinciale et fédérale);

• Les listes de la circonscription fédérale seraient donc les mêmes pour l‚ensemble du pays. Elles pourraient être bilingues ou unilingues. Des apparentements entre elles seraient possibles (par exemple : entre une liste SP.A et une liste PS, pour tenter de sauver ou de gagner un siège socialiste fédéral de plus).

• Sur ces 15 députés « belges », 9 seraient néerlandophones et 6, francophones, proportionnellement à la population. Ce fut le point le plus discuté dans le groupe. Le plus sensible aussi, puisque cette fixation de quotas linguistiques paraît contrecarrer l‚esprit de la proposition. Si le scénario présenté y consent, ou s‚y résigne, en entrant dans les détails, c‚est pour éviter une surreprésentation néerlandophone, que l‚on devrait à l‚arithmétique (la proportionnelle favorise les plus grosses listes) et à la probabilité que plus de francophones voteraient pour des néerlandophones que l‚inverse (ne serait-ce qu‚au profit des Premiers ministres sortants).

• Deux articles de la Constitution seraient à réviser (le 61, actuellement non révisable, qui stipule que chaque électeur n‚a droit qu‚à un vote, et le 63, sur les circonscriptions). En admettant que la proposition puisse aboutir, elle ne pourrait donc pas, en tout cas, s‚appliquer dès le 10 juin.

P.P

Sur 150 députés (enfin, quand ils sont là), une petite portion (15 par exemple) pourraient être élus sur l’ensemble du territoire.

La phrase

Même si on est le 14 février, notre proposition n‚est pas une histoire d’amour.

kris deschouwer

« C’est une simple question de bon sens, qui n‚entraîne aucun bouleversement fondamental : juste deux petites modifications à la Constitution, prolonge le collègue francophone du politologue de la VUB, le philosophe de l‚UCL Philippe Van Parijs (Bruxelles, le 14/2).

Une formule « pas très adaptée » à la réalité ?

Que l‚on sache, la seule fois où l‚opportunité d‚une circonscription nationale s‚est officiellement posée, c‚est en 1979, lorsque l‚on fixa le régime électoral des députés européens à élire désormais au suffrage universel. Ce sont les francophones qui s‚y opposèrent, par crainte d‚être désavantagés ˆ et spécialement le PSC, redoutant la popularité d‚alors de Leo Tindemans (photo).

Au niveau belge, dit-on au groupe Pavia, le premier à avoir brièvement évoqué une circonscription nationale semble avoir été André Alen, constitutionnaliste à la KUL et plus tard juge à la Cour d‚arbitrage, dans un rapport publié en 1990, quand il était secrétaire du gouvernement. Après quoi un Steven Vansteenkiste (actuel chef de cabinet du ministre flamand de l‚Intérieur), un Gonzales d‚Alcantara (UA), un Gérard Roland (aujourd‚hui à Pavia) furent parmi les premiers à la défendre.

Si l‚idée ne fait pas l‚unanimité des milieux politiques, loin de là (ci-dessous), ce n‚est pas davantage le cas dans les milieux académiques. Ainsi, en septembre 2001, dans son rapport sur la démocratie représentative à la commission parlementaire pour le renouveau politique (l‚infortunée Crep), le comité scientifique adjoint écrivait : „Comme les partis se sont scindés sur une base communautaire, la formule d‚une circonscription unique ne serait pas très adaptée à la réalité politique ». Piquant : parmi les signataires, politologues et constitutionnalistes, se trouvait Kris Deschouwer, aujourd‚hui pilier de Pavia.

L'ECHO 15.02.07

Une circonscription unique pour redynamiser le fédéralisme

Le groupe Pavia, un groupe de réflexion composé de représentants des principales universités belges, propose que 15 des 150 membres de la Chambre des représentants soient élus dans une circonscription fédérale.

Pour Philippe Van Parijs (UCL) et Kris Deschouwer (VUB), la démarche est motivée par la volonté d'améliorer l'efficacité du système institutionnel et de faciliter le dialogue entre les Communautés. Un système démocratique suppose, selon eux, un dialogue entre la population et les élus. «Dans un état fédéral, ce dialogue est encore plus important mais est aussi plus complexe. Dans la plupart des états fédéraux, des partis politiques fédéraux constituent un des liens qui permettent ce dialogue», soulignent les professeurs. Or, en Belgique, il n'existe plus de partis fédéraux.

Pour recréer un lien, le groupe propose que 15 des 150 membres de la Chambre soient élus sur une circonscription fédérale. Toutefois, pour ne pas rompre l'équilibre linguistique qui est un des fondements de notre état fédéral, il est suggéré de les répartir en deux groupes linguistiques: 9 néerlandophones et 6 francophones. Les professeurs espèrent ainsi rassurer l'électeur qui, en donnant sa voix à un candidat d'un autre groupe linguistique que le sien, ne léserait pas pour autant sa communauté dans l'attribution global des sièges.

Les candidats devraient au préalable annoncer le groupe linguistique auquel ils appartiendront. Pour cela, ils devront recevoir l'appui de trois élus de ce groupe linguistique ou récolter des signatures de 0,1% de la population dans au moins 4 des 6 circonscriptions électorales du rôle linguistique choisi. Cette dernière mesure vise à ne pas empêcher l'émergence d'une nouvelle liste qui n'aurait pas encore d'élus. Les candidats sur la liste fédérale pourraient également se présenter sur une liste pour la circonscription provinciale. «Cette double candidature est possible, affirment les professeurs, dans la mesure où il s'agit dans les deux cas d'une candidature pour la même assemblée.»

Deux voix par électeur

Dans ce nouveau système, chaque électeur aurait deux voix. Il pourrait émettre un vote à la fois pour la circonscription fédérale et pour la circonscription provinciale. Cet élément de la proposition n'a rien d'exceptionnel, ont souligné les professeurs, citant notamment l'exemple de l'Allemagne. «Notre proposition s'inscrit dans le système existant et n'entraîne aucun bouleversement fondamental. Elle peut être réalisée pour l'essentiel par une réforme de la loi électorale et ne demande que la révision de deux articles de la Constitution.»

Pour eux, le fait d'élire 15 députés sur une liste fédérale pourrait créer une nouvelle dynamique fédérale. Ils espèrent que ceux qui se présenteront pour la circonscription fédérale feront aussi campagne de l'autre côté de la frontière linguistique. «Le combat des chefs se déroulera sur un espace plus grand et chacun pourra recueillir encore plus de voix», prédisent Philippe Van Parijs et Kris Deschouwer. Ils reconnaissent même que le système pourrait avoir indirectement une influence sur le choix du Premier ministre.

De Croo y avait déjà pensé

La suggestion est saluée par les partis francophones, qui y voient un moyen de jeter des ponts entre les communautés et obligeraient à défendre ses idées aussi face aux électeurs de l'autre communauté. «Ik wil een BV (bekende Vlaming, Flamand connu) worden», a souri Melchior Wathelet, chef du groupe cdH à la Chambre.

Le VLD a aussi fait savoir qu'il était prêt à discuter de cette idée, que le président de la Chambre, Herman De Croo, défend depuis plusieurs années déjà. Pour lui, la circonscription unique devrait s'accompagner d'une autre réforme pour réduire la taille des autres circonscriptions. Pour rapprocher le citoyen de l'élu, il suggère même d'aller vers le système anglais de districts qui envoient chacun un élu au parlement. De Croo qui se dit par ailleurs convaincu qu'un tel système aurait pour avantage de réduire la représentation des partis extrémistes. r Belga

LE SOIR, 15.2.07

Le groupe Pavia présente son projet de circonscription fédérale

Et si les citoyens pouvaient élire des candidats « belges » ? Les ministres ne s'intéresseraient qu'à leur communauté. Qu'ils aillent défendre leurs projets à l'autre bout du pays !

En ce jour de la Saint-Valentin, les dix-sept universitaires du groupe Pavia n'ont pas voulu, jurent-ils, déclarer leur amour à la Belgique de Papa. « Nous avons voulu, explique l'un d'eux, le philosophe Philippe Van Parijs (UCL et Harvard), poser une question de bon sens : comment faire pour que le gouvernement fédéral soit légitimé par l'ensemble de la population de la fédération belge ? »

Le résultat de cette « aventure intellectuelle fantastique » ? Proposer la création d'une circonscription fédérale : 15 des 150 sièges de la Chambre seraient attribués, dans une circonscription de la taille du pays, à 9 candidats néerlandophones et à 6 francophones. Les 135 autres sièges continuant d'être attribués dans les 11 circonscriptions provinciales.

L'idée avait été évoquée pour la première fois en 1990, par le professeur de droit constitutionnel de la KUL André Alen, par ailleurs juge à la Cour d'arbitrage. Elle a été reprise par des universitaires, flamands et francophones. Elle n'a figuré dans aucune négociation institutionnelle mais le Premier ministre, Guy Verhofstadt (VLD), a évoqué, tout récemment, la nécessité de créer des « instruments fédérateurs », au nombre desquels on peut citer cette circonscription fédérale, violemment rejetée par les nationalistes flamands.

Sa réapparition, à la veille de la campagne électorale, peut être interprétée comme « la » contribution d'intellectuels belges à la résolution du problème de la scission de Bruxelles-Hal-Vilvorde : les francophones de Hal-Vilvorde pourraient continuer à élire 6 députés francophones se présentant dans le pays.

Pourquoi 15 sièges à une telle circonscription ? « 15 comme 15 ministres, répond Philippe Van Parijs, qui déplore : il n'y a plus de ministres nationaux ! Ils n'ont d'égards que pour leur communauté... Il faut inciter les prétendants au pouvoir à aller s'expliquer de l'autre côté de la frontière linguistique ! »

Contrairement à d'autres Etats fédéraux, il n'y a plus, en Belgique, de partis fédéraux présentant des candidats sur l'ensemble du territoire. « La population de la fédération, argumente Pavia, est donc privée d'un lien démocratique avec le gouvernement fédéral. En Belgique, il est impossible pour 40% de l'électorat (francophone) de porter un jugement sur la moitié des membres du gouvernement ou leurs partis. Même lorsqu'ils ont des ambitions fédérales, les gros canons ont tendance à jouer la surenchère au sein de leur propre communauté. Et le compromis institutionnel en est rendu plus difficile. »

Pour l'élection de la Chambre uniquement, chaque électeur disposerait de deux voix : l'une se portant sur une liste ou des candidats de sa circonscription provinciale et l'autre se portant sur une liste ou des candidats de la circonscription fédérale. Les listes seraient les mêmes. Chaque candidat pourrait se présenter dans les deux types de circonscriptions mais en cas de double élection, il devrait choisir sa base électorale : la province ou le pays...

« Nous avons voulu préserver les groupes linguistiques de la Chambre, nécessaires lors des votes des lois à majorité spéciale, précise Kris Deschouwer (VUB), autre membre de Pavia. Pour cette raison, tout candidat se présentant dans la circonscription fédérale devrait annoncer à quel groupe linguistique il entend appartenir en cas d'élection. »

Pour éviter les « faux francophones » et les « faux Flamands », le sexe linguistique des candidats serait attesté par 3 élus sortants du groupe ou, pour les nouvelles listes, par 0,1% des électeurs inscrits dans au moins 4 des 6 circonscriptions provinciales dont la langue est exclusivement ou conjointement celle du groupe linguistique concerné.

Dans cette circonscription fédérale, les sièges seraient répartis entre 9 néerlandophones et 6 francophones « pour préserver, ajoute Kris Deschouwer, l'équilibre linguistique existant à la Chambre » où siègent 88 néerlandophones et 62 francophones.

Actuellement, l'équilibre linguistique de la Chambre ne varie que dans BHV, où les francophones ont remporté 13 sièges et les Flamands 9, en 2003 (contre 11-11 en 1999). « Nous ne voulons pas de compétition linguistique dans cette circonscription fédérale, dit encore le professeur à la VUB, l'électeur pourrait donc voter sans crainte pour un candidat de l'autre communauté puisque la clé F/N à la Chambre serait figée... »

La création de cette circonscription fédérale nécessiterait la révision de deux articles de la Constitution.

LE SOIR, 15.2.07

Prononcez « Pavia », à l'italienne...

« Pavia. Prononcez à l'italienne, ni à la française, ni à la flamande... Pavia comme la rue de Pavie, à Bruxelles, où notre groupe s'est réuni (chez le philosophe Philippe Van Parijs, NDLR), dès le milieu des années nonante, pour élaborer la proposition de circonscription fédérale qui fonde son existence. »

En juin 2003, Philippe Van Parijs (UCL et Harvard) et Kris Deschouwer, politologue à la VUB, ont publié une Carte blanche dans De Standaard et La Libre sous le titre : « Un Sénat sans sénateurs, une vraie Chambre fédérale ».

En février 2005, ils rééditaient l'exercice, forts du soutien d'une douzaine d'universitaires de tout le pays qui formèrent le noyau du groupe Pavia, officialisé le 13 septembre 2005.

Pavia regroupe dix-sept professeurs d'université, parmi lesquels on trouve aussi Dave Sinardet et Stefaan Walgrave (Anvers), Pierre Verjans (Liège), Benoît Rihoux (UCL), Lieven De Winter (UCL, KUB), Paul Magnette (ULB), Rik Colsaet (Gand), etc.

La proposition présentée hier à la presse se veut le fruit de plusieurs mois de réflexion. « Notre proposition, explique Philippe Van Parijs, ne peut être regardée avec suspicion comme si elle était présentée par un parti politique. »

Cette proposition est détaillée sur le nouveau site web du groupe ( www.paviagroup.be), qui se dit prêt à entendre toute proposition ou critique.

Les deux personnes de contact du groupe Pavia sont Philippe Van Parijs et Kris Deschouwer.

LE VIF/L’EXPRESS, 16.02.07

Voter pour Verhofstadt en Wallonie ?

Les périodes préélectorales sont propices aux invectives communautaires et ne font que creuser le fossé entre Flamands et francophones. Et si on essayait autre chose ?

Guy Verhofstadt est le Premier ministre de tous les Belges. Pourtant, les francophones ne peuvent voter pour lui. Bizarre, nee ? Quant aux électeurs flamands, on serait peut-être surpris de savoir ce qu'ils pensent vraiment d'Elio Di Rupo, de Laurette Onkelinx ou de Didier Reynders, pour ne citer qu'eux. Mais, en Belgique, le vote " extracommunautaire " n'est pas possible. Les responsables politiques du Nord n'ont aucun compte à rendre aux électeurs francophones, et vice versa. Tous les coups contre l'autre " camp " linguistique sont donc permis : aucune attaque ne sera électoralement sanctionnée. Hormis quelques rares exceptions, les candidats aux élections ne franchissent pas la frontière linguistique : ils font campagne " chez eux ", où ils jouent la surenchère linguistique. Casser du sucre sur le dos du voisin est le plus sûr moyen d'engranger des voix dans sa circonscription, et aussi le moins fatigant. Résultat ? Le fossé entre la Flandre et la Wallonie se creuse, et les citoyens d'une communauté ont une vision de plus en plus caricaturale de ceux d' " en face ".

Mais une idée fait son chemin dans les esprits d'intellectuels francophones et flamands réunis au sein du groupe Pavia, placé sous la houlette du philosophe Philippe Van Parijs (UCL) et du politologue Kris Deschouwer (VUB). Cette idée consiste à créer une circonscription électorale dont les contours épouseraient les limites de la Belgique. Ainsi, certains candidats francophones seraient amenés à séduire l'électorat flamand, et inversement. Plus question, donc, de se lancer des invectives de part et d'autre de la frontière linguistique et d'ignorer les aspirations de l'électorat de l'autre communauté. Pas question, bien sûr, d'imaginer que les ailes francophones et flamandes des partis politiques se ressoudent, et que tous les candidats aux élections législatives fédérales se présentent dans l'ensemble du pays. Pareil retour à la " Belgique de papa " n'est ni faisable ni souhaitable. Les initiateurs du projet plaident pour que 10 % des sièges de la Chambre (soit 15 sièges sur 150) relèvent d'une circonscription nationale. Juste de quoi encourager une nouvelle dynamique. Les 135 autres sièges seraient toujours attribués, selon la formule actuelle, dans les circonscriptions dites provinciales.

Jusqu'il y a peu, la formule n'avait rencontré aucun écho en Flandre. L'idée du groupe Pavia n'y suscitait qu'une immense indifférence teintée de scepticisme. Et puis, ces dernières semaines, voilà que plusieurs ténors politiques, parmi lesquels Guy Verhofstadt en personne, ont manifesté leur intérêt pour cette idée, qui permettrait, disent-ils, de dégripper les rouages de la machine fédérale. Du coup, tous les espoirs semblent permis, même s'il reste encore une multitude d'obstacles à lever. Cela dit, si cette réforme devait voir le jour, elle ne sera de toute façon pas d'application aux élections du 10 juin prochain : elle nécessite, en effet, une réforme de la Constitution, laquelle ne pourra intervenir que sous la prochaine législature et moyennant l'assentiment des deux tiers des élus siégeant au Parlement. Ce n'est pas gagné.

Isabelle Philippon

LE VIF/L’EXPRESS, 16.02.07

Des embûches sur le chemin

L'idée d'une circonscription nationale est enthousiasmante. Mais elle ne sera pas facile à faire adopter. Voici les principales questions qu'elle soulève

Imaginez-vous : l'instauration d'une circonscription nationale suppose que tous les francophones de Flandre puissent voter pour des partis francophones. Un super-BHV, en somme. Quand on sait que les Flamands, unanimes, militent pour la scission de la circonscription électorale bilingue de Bruxelles-Hal-Vilvorde, l'extension de ce modèle au pays entier relèverait de la révolution copernicienne. Bien sûr, l'immense majorité des sièges de la Chambre continueraient àêtre distribués sur la base des circonscriptions actuelles. Il n'empêche : symboliquement, ce n'est pas rien. En Flandre, à ce stade, les seuls échos positifs proviennent du VLD. Ce n'est pas un hasard ; ce parti compte dans ses rangs le Premier ministre Guy Verhofstadt, lequel bénéficie d'une grande visibilité des deux côtés de la frontière linguistique.

Pour le constitutionnaliste Hugues Dumont (Facultés universitaires Saint-Louis), plusieurs dizaines de sièges au minimum, idéalement une cinquantaine, seraient nécessaires pour resserrer les liens entre le nord et le sud du pays. Avec 15 sièges - dont 9 seraient attribués aux Flamands et 6 aux francophones - on est loin du compte. L'énergie que devraient déployer les partis lancés dans la quête du Graal national pour faire campagne de l'autre côté de la frontière linguistique ne serait-elle pas disproportionnée par rapport aux bénéfices qu'ils pourraient en tirer ? En outre, avec un si petit nombre de sièges, rien ne dit que Ecolo ou Groen ! en obtiendrait un. Cela pourrait dissuader les petites formations politiques de concourir. Enfin, le groupe Pavia n'a pas tranché une question importante : les candidats qui se présenteraient à l'élection " nationale " figureraient-ils sur une liste unilingue ou bilingue ? Dans le cas de listes bilingues, comment éviter que chacun continue de faire campagne chez soi, comme par le passé ? Et comment imaginer que le CDH, par exemple, parvienne à faire liste commune avec le CD&V, avec lequel il ne partage plus guère de valeurs ? " La circonscription nationale ne parviendrait à changer le cours des choses que si le nombre des députés appelés à y siéger était élevé, si tous les partis y étaient représentés et si les listes étaient unilingues, souligne Vincent de Coorebyter, directeur général du Crisp (Centre de recherches et d'information socio-politiques). Dans ce cas de figure, les candidats seraient effectivement contraints de prendre en compte la sensibilité et les intérêts des électeurs de l'autre communauté. Sinon, on va tout au plus favoriser un rapprochement entre les appareils politiques. Ce qui est à cent mille lieues de l'objectif..."

On voit mal ce qui pourrait séduire le CD&V, alliéà la N-VA, son aiguillon séparatiste, à l'idée de faire campagne en terres francophones. Au SP.A, Johan Vande Lanotte a déjà fait savoir qu'il jugeait l'idée irréaliste dans un pays aussi divisé que la Belgique. Quant au Vlaams Belang, on imagine tout le mal qu'il pense de pareil scénario. Du côté francophone, seul Ecolo soutient officiellement l'idée, qui figure dans son programme électoral. Elio Di Rupo (PS) a dit qu'il n'avait " aucun souci " pour instaurer une circonscription nationale, mais on voit quand même assez mal les ténors socialistes wallons, pour la plupart unilingues et à la réputation ternie en Flandre, aller battre la semelle devant la gare de Kortrijk. A ce stade, donc, cela paraît difficile d'obtenir les deux tiers des voix inµdispensables à la réalisation du projet. Mais il en faut davantage pour ébranler l'optimisme de Philippe Van Parijs : " Il peut se produire le même genre de miracle que celui qui a permis l'extension du droit de vote aux femmes, les écotaxes et beaucoup d'autres choses que nous considérons aujourd'hui comme allant de soi : les idées justes finissent toujours par s'imposer. Parfois, cela prend beaucoup de temps, parfois moins. Cela dépend des hasards d'un marchandage ou de l'effort intellectuel consacré au fignolage de l'idée et à son explication par les médias. " Qu'il est doux de rêver.

Les esprits sont-ils mûrs ? 15 sièges sur 150 : est-ce suffisant pour ranimer le dialogue communautaire ? Quel intérêt pour les partis ?

METRO, 15.02.07

«Vlamingen en Walen moeten op elkaar kunnen stemmen»

brussel Vlamingen en Franstaligen moeten op alle kandidaten kunnen stemmen voor de federale verkiezingen, en niet enkel voor politici uit hun eigen taalgroep. Dat zegt de universitaire denktank Pavia, die daarom een nationale kieskring wil invoeren.

Door de provinciale kieskringen in ons land kunnen Vlamingen niet voor politici op Franstalige lijsten stemmen en omgekeerd. Alle federale ministers en de premier moeten nu slechts verantwoording afleggen aan één taalgroep, terwijl ze een beleid voeren voor iedereen. «Dat is nochtans een elementaire democratische regel», zegt politicoloog Kris Deschouwer (VUB) van de universitaire denktank Pavia.

De Pavia-groep stelt voor om voor de federale verkiezingen een nationale kieskring in het leven te roepen waaruit 15 Kamerleden - negen Nederlandstaligen en zes Franstaligen - worden verkozen. Wie op de nationale lijsten staat, kan dus campagne voeren over het hele land. Daarnaast moeten ook de provinciale kieskringen blijven bestaan voor de overige 135 vertegenwoordigers. De burger zou dan twee stemmen kunnen uitbrengen voor de Kamer: één voor provinciale en één voor nationale kandidaten.

Kamervoorzitter Herman De Croo is alvast te vinden voor het voorstel. «Dat is een oud idee van mij», verklaart hij zelfs. Hij pleit voor een systeem met één grote kieskring en daarnaast een 130-tal kleine districten, zodat ook hardwerkende parlementsleden zonder nationale uitstraling verkozen geraken.

CD&V vindt het voorstel echter niet realistisch. «De politieke partijen zijn onderverdeeld per taalgebied, laten we ook de kieskringen zo organiseren», redeneert voorzitter Jo Vandeurzen. Ook sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte is het daarmee eens en benadrukt dat de nationale kieskring en de nationale partijen enkele decennia geleden zijn afgeschaft omdat die niet werkten: «We gaan toch niet terug naar dertig jaar geleden?»

DitkeVan Goethem

METRO, 15.02.07

Voter pour l'autre communauté

BRUXELLES Le groupe PAVIA, un groupe de réflexion composé de représentants des principales universités belges, propose que 15 des 150 membres de la Chambre des représentants soient élus dans une circonscription fédérale. En clair, des francophones pourraient voter pour des Flamands et vice versa. Pour le groupe PAVIA, le fait d'élire 15 députés sur une liste fédérale créerait une nouvelle dynamique fédérale. Ils espèrent que ceux qui se présenteront pour la circonscription fédérale feront également campagne de l'autre côté de la frontière linguistique. Le «combat de chefs» se déroulera sur un espace plus grand et chacun aurait la possibilité de recueillir encore plus de voix, disent les professeurs, reconnaissant que le système pourrait avoir indirectement une influence sur le choix du Premier ministre.

ChristelleDyon

METRO, 15.02.007, p. 2

Une circonscription fédérale à la Chambre?

Bruxelles Le groupe PAVIA, un groupe de réflexion composé de représentants des principales universités belges, propose que 15 des 150 membres de la Chambre des représentants soient élus dans une circonscription fédérale.

La démarche de PAVIA est motivée par la volonté d'améliorer l'efficacité du système institutionnel et de faciliter le dialogue entre les Communautés. «Un système démocratique suppose un dialogue entre la population et les élus. Dans un Etat fédéral, ce dialogue est encore plus important mais aussi plus complexe. Dans la plupart des Etats fédéraux, des partis politiques fédéraux constituent un des liens qui permettent ce dialogue», soulignent les professeurs. «Or, en Belgique, il n'existe plus de partis fédéraux.» Pour recréer un lien, le groupe propose que 15 des 150 membres de la Chambre soient élus sur une circonscription fédérale.

Toutefois, pour ne pas rompre l'équilibre linguistique qui est un des fondements de notre Etat fédéral, il propose de les répartir en 2 groupes linguistiques: 9 néerlandophones et 6 francophones. Les professeurs espèrent ainsi rassurer l'électeur qui, en donnant sa voix à un candidat d'un autre groupe linguistique que le sien, ne lèserait pas pour autant sa communauté dans l'attribution global des sièges. Dans ce nouveau système, chaque électeur aurait deux voix. Il pourrait émettre un vote à la fois pour la circonscription fédérale et pour la circonscription provinciale. «Cet élément de la proposition n'a rien d'exceptionnel», ont souligné les professeurs, citant notamment l'exemple de l'Allemagne. «Elle s'inscrit dans le système existant et n'entraîne aucun bouleversement fondamental. Elle peut être réalisée pour l'essentiel par une réforme de la loi électorale.» Pour le président de la Chambre, Herman De Croo, la proposition doit s'accompagner d'une autre réforme qui consiste à réduire la taille des autres circonscriptions. De leur côté, Ecolo, PS et cdH se sont réjouis du débat lancé par les universitaires, Didier Reynders a estimé que cela n'avait de sens que si l'on réformait le Sénat.

Benoit Toussaint

N-VA-NIEUWS, 13.02.07

N-VA verwerpt federale kieskring

De academici van de Paviagroep verwarren oorzaak en gevolg. Dat de nationale partijen uiteengevallen zijn, heeft niet geleid tot de verdeling van België. Het is net omgekeerd: de ontrafeling van België heeft geleid tot de splitsing van de unitaire partijen. België is op dit moment geen democratie meer, maar de optelsom van twee democratieën, met elk hun eigen taal, media, partijen, publieke opinie, sociaal-economische realiteit, enzovoort. De socialiserende banden die bestonden tussen de twee gemeenschappen zijn doorgeknipt.

Wie vandaag door de invoering van een federale kieskring, toch de illusie wil creëren dat er zoiets als een Belgische samenleving bestaat, verkoopt onzin. Bovendien negeert het voorstel volledig de evolutie die reeds decennialang bezig is en waarbij op basis van de subsidiariteit aan de ene kant meer bevoegdheden naar het niveau van de deelstaten worden overgeheveld en aan de andere kant Europa steeds meer beslissingen naar zich toetrekt.

Deze evolutie is niet te stoppen juist omdat ze het gevolg is van de feitelijke vaststelling dat een Belgische samenleving gewoonweg niet bestaat. Het establishment heeft lang genoeg geprobeerd het splitsen van de unitaire structuren van partijen en organisaties tegen te houden, maar is daar niet in geslaagd. De omgekeerde beweging terug inzetten zou het ontrafelingsproces van wat nu nog Belgisch is, enkel maar versnellen. Bart De Wever: "Het hele idee is dwaas, maar bang ben ik er niet voor. Een federale kieskring zou het historisch proces alleen maar bevestigen: Franstalige partijen zouden in Vlaanderen bijna geen stemmen behalen, en omgekeerd. Het streven naar méér België zou paradoxaal genoeg bewijzen dat het land niet meer bestaat."

VERS L'AVENIR, 14.02.07

Des universitaires sortent du bois

Quinze " gros bras " dans l'arène belge ?

NON, il ne s'agit pas de " défendre la Belgique de papa " assure Kris Deschouwer. Ni de " promouvoir la Belgique de fifille " insiste le politologue de la VUB, l'université libre flamande de Bruxelles. Pourtant, le projet d'élection de quinze des cent cinquante députés dans une circonscription nationale risque d'être taxé de " belgicain ".

" Pas du tout : il s'agit de mieux faire fonctionner notre système fédéral, en invitant ceux qui veulent exercer des responsabilités fédérales à s'adresser à l'ensemble des électeurs concernés " rétorque Philippe Van Parijs (UCL), porte-parole avec son collègue bruxellois des quinze politologues ou philosophes des universités de Louvain-la-Neuve, Gand, Anvers, Leuven, ou Liège rassemblés dans un groupe de réflexion baptisé Pavia. " Comme la ville italienne. Parce qu'il fallait éviter un nom francophone ou flamand. Et que nous nous sommes réunis rue de Pavie ".

Critiquer puis proposer

Pourquoi débouler dans l'arène politique ? " Comme universitaires, nous ne voulons pas nous limiter à critiquer le fonctionnement de l'État, ou le comportement des politiques. Et puis si ce projet de circonscription nationale venait d'un parti, il susciterait la méfiance des autres formations, et dans l'autre camp linguistique.Ici, le débat peut s'ouvrir. "

En piste, donc, pour une réforme qui ne nécessite qu'une révision limitée de la Constitution, et prévoirait l'élection d'un dixième des députés sur base fédérale, neuf néerlandophones et six francophones, " pour respecter l'équilibre entre les groupes linguistiques ", précise Kris Deschouwer ?

Les partis risquent d'être frileux. " Pourtant, nombre de responsables politiques ont déjà évoqué positivement l'idée " relèvent ses promoteurs, qui ont poussé le souci du détail jusqu'à prévoir la double voix pour les électeurs, la possibilité de double candidature pour les candidats, et une hypothèse d'apparentement entre listes linguistiquement différentes.

Mais pourquoi des politiques iraient-ils à la pêche aux voix de l'autre côté de la frontière linguistique ? " Pour bénéficier d'une légitimité plus grande ". Sans le dire, on viserait donc une élection directe du Premier ministre ? La dimension fédérale manquante en Belgique se concrétise aux États-Unis par l'élection du président, relèvent les membres du groupe Pavia.

L'avenir de leur proposition ? Les pessimistes rappelleront que M. de La Palice est mort, à Pavie, le 24 février 1525, tandis que son roi, François Ier, était capturé. Les optimistes diront que le vainqueur, Charles Quint, était natif de Gand..

GROUPE PAVIA PAVIAGROEP

Federale kieskring Circonscription fédérale

Persreacties · Réactions de presse

GROUPE PAVIA
PAVIAGROEP

Federale kieskring
Circonscription fédérale